Një ndryshim i madh qëndron mes atij që mëkaton nga dobësia dhe ai që mëkaton me mendjemadhësi e përqeshje.
I pari, ndonëse rrëzohet, ndien brenda vetes pendesë e thotë me zemër të përulur: “Lutu për mua! Epshi më mposhti, shejtani më mashtroi me vesvese dhe më zbukuroi mëkatin.”
Ndërsa i dyti, kur e këshillon, të kthen me përbuzje: “Ç’ka këtu? Një jetë kemi – le ta shijojmë sa të mundemi, mor burrë!”
E kuptueshme pra: i pari e ka më të lehtë kthimin tek Allahu, sepse sprovën e ka në gjymtyrët e trupit, kurse i dyti e ka më të vështirë, sepse sëmundja e tij është në zemër!
Sufjan ibn Ujejne ka thënë:
“Kush mëkaton nga dëshira (epshi), për të shpresohet e mira;
ndërsa kush mëkaton me zemrën e tij (me mendjemadhësi), nga ai ki frikë!”
Ademi (a.s) bëri mëkat për shkak të dëshirës, por u fal.
Ndërsa Iblisi mëkatoi nga arroganca dhe u mallkua.”
Autor: Ed’hem Sherkavi
Përktheu: Mevlad Çollaku
