Profeti (a.s) i thirri myslimanët për të dalë në betejën e Bedrit. Pas përfundimit të betejës, kur Profeti (a.s) dhe ushtria u kthyen në Medinë, banorët e saj dolën për t’i pritur. Njerëzit u mblodhën përreth ushtrisë, e mes tyre kishte edhe gra.
Në atë turmë ndodhej një plakë e ve. Zemra i digjej nga malli e pritja, duke shpresuar të shihte të birin, Harithen, të kthehej nga beteja. Kur myslimanët hynë në qytet, fëmijët nisën të vrapojnë drejt baballarëve të tyre, gratë drejt burrave, e nënat plakë drejt bijve të tyre. Luftëtarët hynin një e nga një… i pari, i dyti, i treti, i dhjeti, i njëqinti… por Harithe ibn Sereka nuk po dukej gjëkundi.
Nëna e tij qëndronte nën diellin përvëlues, syhapur, e shpresëplotë. Numëronte ditët dhe orët e mungesës së të birit, pyeste për të çdo udhëtar, çdo luftëtar që kthehej. Sa lot kishte derdhur e sa net pa gjumë kishte kaluar! Sytë i ishin tharë nga lotët, dhembja e saj nuk mund të fshihej më. Në mes të turmës kërkonte me ngulm fytyrën e dashur të djalit të saj. Dhe sa herë që dhimbja e malli bëheshin të padurueshme, ajo ndjente sikur ai ishte aty pranë, edhe pse nuk e shihte. Sa e rëndë është ndarja për nënën që dashuron, dhe sa e papërballueshme dhimbja që ia përvëlon zemrën!
E dërrmuar nga pritja, nëna e Harithes shkoi te Profeti (a.s). Ishte një grua e moshuar, që e kishte lodhur mosha dhe lotët. Me zemër të lënduar iu afrua Profetit (a.s), e dridhur nga emocionet. Donte vetëm një gjë; ta përqafonte birin e saj, ta ndiente aromën e tij edhe vetëm për një çast, edhe sikur kjo t’i kushtonte jetën. Gjuha nuk i fliste dot, zëri i ishte ngjitur në fyt e trupi i dobësuar nga malli.
E copëtuar nga dhimbja dhe pasiguria për fatin e Harithes, e pyeti Profetin me një zë të dridhur: “O i Dërguari i Allahut, më trego: nëse Harithe është në Xhenet, do ta përballoj me durim humbjen e tij. Por nëse jo… do të shoh ç’të bëj!”
Kjo tregon dashurinë e saj të thellë, por edhe forcën shpirtërore që i jepte besimi. Ajo nuk kërkonte pasuri, as lavdi, por vetëm të sigurohej për fatin e birit në botën tjetër.
Profeti (a.s), i prekur nga besimi dhe dhembja e saj, iu përgjigj me fjalë që e qetësuan përgjithmonë:
“A je çmendur, o nëna e Harithes? A mendon se është vetëm një Xhenet? Harithe është në Xhenetin e Firdeusit!”
Fjalët e Profetit (a.s) treguan se Harithe jo vetëm që ishte në Xhenet, por në gradën më të lartë të tij – Firdeus, vendi më i lartë në parajsë.
Nëna e Harithes, e lehtësuar dhe e mbushur me gëzim shpirtëror, tha: “Allahu është më i Madh!”
Ajo u kthye në shtëpi, pa kërkuar asgjë tjetër nga kjo botë; as pasuri, as lavdi, por e kënaqur dhe krenare që biri i saj ishte në vendin më të lartë të Xhenetit.
