Në mes të masakrave të përditshme që po përjetojnë banorët e Gazës, pamjet e gjakut dhe shkatërrimit kalojnë si parashikime moti — pa zemërim, pa ndërgjegje të trazuar. Jemi futur në një fazë të rrezikshme të normalizimit me pafuqinë, ku as fëmijët nën rrënoja e as britmat e nënave nuk mjaftojnë për të ndalur emisionet argëtuese apo për të ndryshuar politika shtetërore.
Dëshmorët janë bërë numra, krimet – përqindje, dhe shpërthimet – efekte zanore në lajme. Statistikat e të vrarëve shfaqen krah tregjeve financiare, sikur jeta njerëzore të jetë pjesë e një cikli të ftohtë ekonomik.
Faza e dytë e agresionit ndaj Gazës ka kaluar çdo kufi. Gjenocidi nuk është më metaforë, por realitet i transmetuar drejtpërdrejt. Shkollat nuk janë më strehë, spitalet janë objektiva, dhe fëmijët – viktima të pafajshme – varrosen në grupe. Mediat perëndimore e quajnë këtë “konflikt”, sikur të ishte mes dy ushtrive, jo një pushtues dhe një popull të zhveshur nga çdo mbrojtje.
Normalizimi më i rrezikshëm: pranimi i krimit si realitet
Bota bashkëpunëtore – perëndimore dhe arabe – kërkon që ne të mësohemi, të heshtim, të pranojmë. Dhe ky është normalizimi më i rrezikshëm: të pranosh barbarinë në heshtje, të bëhesh dëshmitar i rremë, ose viktimë e një mpirjeje njerëzore.
Ky pranim nuk është thjesht heshtje – është hyrje në një epokë shtypjeje. Sepse kur Gaza vritet hapur dhe bota nuk reagon, vrasja e së vërtetës, lirisë dhe dinjitetit është çështje kohe.
Çfarë roli kanë popujt?
Qeveritë mund të jenë bashkëfajtore, por popujt kanë ndërgjegje dhe fuqi për të ushtruar presion. Heshtja e tyre i jep dritën jeshile masakrave. Ndërgjegjësimi, protestat, bojkotet, dhe dokumentimi i krimeve janë forma rezistence po aq të rëndësishme sa armët.
Popujt arabë duhet të refuzojnë realitetin e fabrikuar nga mediat, të vazhdojnë presionin, të organizojnë protesta dhe të mbështesin çdo zë të lirë që çan bllokadën mediatike. Popujt e lirë të botës duhet të pyesin qeveritë e tyre: Deri kur do të bashkëpunoni me gjenocidin? Ku është humanizmi juaj?
Nuk duhet të mësohemi
Çdo herë që heshtim dhimbjen, përgatitim terrenin për masakrën e radhës. Çdo herë që justifikojmë vrasjen e mijëra njerëzve si “më pak se javën e kaluar”, bëhemi bashkëfajtorë të heshtur.
Gaza nuk kërkon mëshirë – kërkon drejtësi, solidaritet dhe vullnet të pathyeshëm.
Gaza ende reziston, edhe nën rrënoja. Detyra jonë është të rezistojmë ndaj normalizimit të pafuqisë — që të mos varrosemi shpirtërisht para se të varrosen viktimat fizikisht.
Autor: Ahmed Al Shayeb Al Nuaimi
