Një nga cilësitë më të theksuara të Profetit Muhamed (a.s) në Librin e Allahut është cilësia e përgëzimit dhe paralajmërimit. Allahu i Lartësuar thotë: “Ne të kemi dërguar me të vërtetën si përgëzues dhe paralajmërues, dhe ti nuk do të pyetesh për banorët e Zjarrit.”[1]. Në një ajet tjetër, Allahu i Lartësuar thotë gjithashtu: “O Profet! Ne të kemi dërguar si dëshmues, përgëzues dhe paralajmërues.”[2] Dhe e përsërit këtë në suren El-Fet’h, duke thënë: “Ne të kemi dërguar si dëshmues, përgëzues dhe paralajmërues.”[3]
Misioni kryesor i Profetit (a.s) është të qartësojë rrugën e udhëzimit për njerëzit. Kjo do të thotë se ekziston edhe një rrugë tjetër e humbjes dhe devijimit, të cilën njeriu duhet ta shmangë. Këtë e shpreh Allahu i Lartësuar në fjalën e Tij: “Ne i treguam atij të dyja rrugët.”[4]ku dy rrugët janë rruga e mirësisë dhe rruga e së keqes, ose rruga e udhëzimit dhe rruga e humbjes.
Kështu, misioni i Profetit (a.s) përmblidhet në sqarimin e të dyja rrugëve për njerëzit: përgëzimin se kush ndjek rrugën e drejtë do të fitojë kënaqësinë e Allahut dhe lumturinë në këtë botë dhe në botën tjetër, dhe paralajmërimin se kush ndjek rrugën e gabuar do të përballet me zemërimin e Allahut dhe fatkeqësinë në të dyja botët. Pra, në thelb, misioni i tij përmblidhet në përgëzim dhe paralajmërim.
Në lidhje me përgëzimin dhe paralajmërimin, kam bërë disa analiza në Librin e Allahut dhe kam arritur në disa përfundime me domethënie, të cilat mund të na japin një kuptim më të thellë mbi metodat dhe mjetet e thirrjes islame.
Profeti (a.s) është përshkruar si “paralajmërues” në tridhjetë e nëntë ajete të Kuranit, siç thotë Allahu i Lartësuar: “Thuaj: O njerëz! Unë jam vetëm një paralajmërues i qartë për ju.”[5],
“Por ai është e vërteta nga Zoti yt, që të paralajmërosh një popull, të cilit para teje nuk i ka ardhur asnjë paralajmërues.”[6] “Ti je vetëm një paralajmërues.”[7], dhe: “Qoftë i bekuar Ai që zbriti Furkanin (dalluesin) mbi robin e Tij, që të jetë paralajmërues për të gjithë botët.”[8]
Gjëja interesante që vërejmë në këto ajete është fakti se përshkrimi i Profetit (a.s) si “paralajmërues”, pa e shoqëruar atë me cilësinë “përgëzues”, ndodhet vetëm në ajetet e shpallura në Mekë. Të gjitha tridhjetë e nëntë ajetet që e përshkruajnë atë kështu janë mekase, dhe asnjë sure medinase nuk e përmend atë vetëm si paralajmërues!
Kjo tregon se audienca e drejtpërdrejtë e këtyre ajeteve—qafirët, mohuesit e Zotit në përgjithësi, dhe ata që janë të zhytur në mëkate dhe larg Allahut—kanë më shumë nevojë për paralajmërim sesa për përgëzim. Ata ndikohen më shumë nga frikësimi sesa nga lehtësimi dhe nga ndëshkimi sesa nga shpërblimi.
Në të njëjtën linjë vjen një statistikë tjetër interesante, e cila ka të bëjë me ajetet që e përshkruajnë të Dërguarin e Allahut (a.s) si përgëzues dhe paralajmërues njëkohësisht. Kam gjetur se këto ajete janë pesëmbëdhjetë. Në këto ajete, Allahu e ka vënë përgëzimin përpara paralajmërimit njëmbëdhjetë herë (73.3%), siç thuhet në fjalën e Tij: “Ne nuk të kemi dërguar ty, përveçse për mbarë njerëzit si përgëzues dhe paralajmërues”[9] “Ne e bëmë (Kur’anin) të lehtë në gjuhën tënde, që me të të përgëzosh të devotshmit dhe të paralajmërosh një popull kokëfortë.”[10] “O ithtarët e Librit! Ju erdhi i Dërguari Ynë pas një periudhe të gjatë pa të dërguar, që të mos thoni: ‘Nuk na erdhi asnjë përgëzues dhe asnjë paralajmërues.’ Tashmë ju erdhi një përgëzues dhe një paralajmërues, dhe Allahu është i Fuqishëm për çdo gjë.”[11]
Ndërsa paralajmërimi është vënë përpara përgëzimit vetëm në katër ajete (26.7%), siç thuhet: “Unë nuk jam tjetër, veçse një paralajmërues dhe një përgëzues.”[12] “A është për njerëzit për t’u habitur që Ne i shpallëm një burri prej tyre: ‘Paralajmëroi njerëzit dhe përgëzoji ata që besojnë se do të kenë një pozitë të lartë te Zoti i tyre!’?”[13]
Gjëja interesante që vërejmë në këto ajete është fakti se të gjitha katër ajetet ku paralajmërimi vjen para përgëzimit janë mekase! Kjo përputhet plotësisht me statistikat e mëparshme. Ndërsa nga njëmbëdhjetë ajetet ku përgëzimi vjen përpara paralajmërimit, gjashtë janë mekase (54.5%) dhe pesë janë medinase (45.5%). Kjo do të thotë se ajetet medinase gjithmonë fillojnë me përgëzimin, gjë që përkon me gjendjen e besimit të tyre, ndërsa në ajetet mekase ndonjëherë përgëzimi vjen përpara paralajmërimit, por në përgjithësi, paralajmërimi mbizotëron në këto ajete.
Kur’ani nuk kundërshton veten e tij, dhe Allahu thotë të vërtetën: “A nuk e meditojnë Kur’anin? Sikur të ishte prej dikujt tjetër përveç Allahut, do të gjenin në të shumë kundërthënie.”[14]
Vlen të përmendet se ka edhe ajete të tjera që lidhen me përgëzimin dhe paralajmërimin, por ato nuk kanë të bëjnë posaçërisht me të Dërguarin e Allahut (a.s), por me të dërguar të tjerë ose me udhëzimin e Kur’anit, prandaj nuk i kam përfshirë në këto statistika.
Nga ana tjetër, Profeti (a.s) është përshkruar si “përgëzues” vetëm në tetë raste, dhe në të gjitha këto raste, fjala i drejtohet posaçërisht besimtarëve. Për shembull, Allahu thotë: “Përgëzoji besimtarët se ata do të kenë nga Allahu një mirësi të madhe.”[15] “Përgëzoji durimtarët.”[16]dhe: “Përgëzoji ata që janë të përulur.”[17]
Gjëja interesante që vërejmë në këto ajete është fakti se gjashtë nga këto tetë ajete (75%) ndodhen në Kuranin e shpallur në Medinë, ndërsa vetëm dy prej tyre (25%) janë mekase. Ky fakt mbështet të njëjtin përfundim që arritëm nga statistikat e mëparshme: për idhujtarët dhe mohuesit mbizotëron paralajmërimi, ndërsa për besimtarët mbizotëron përgëzimi.
Autor: Ragib Serxhani
Përktheu: Elton Harxhi
[1] – Sure Bekare: 119.
[2] – Sure Ahzab: 45.
[3] – Sure Fet’h: 8.
[4] – Sure Beled: 10.
[5] – Sure Haxh: 49.
[6] – Sure Sexhe: 3.
[7] – Sure Ra’d: 7.
[8] – Sure Furkan: 1.
[9] – Sure Sebe’e: 28.
[10] – Sure Merjem: 97.
[11] – Sure Maide: 19.
[12] – Sure A’araf: 188.
[13] – Sure Junus: 2.
[14] – Sure Nisa: 82.
[15] – Sure Ah’zab: 47
[16] – Sure Bekare: 155.
[17] – Sure Haxh: 34.
