Tregohet se njëherë dijetari i shquar Abdulkadër El Xhejlani bashkë me nxënësit e tij po shëtiste rrugëve të Bagdatit të vjetër. Duke ecur, ai pa një njeri të dehur në mes të rrugës me rroba të pista dhe në një gjendje të mjerueshme.
I dehuri e ndali atë dhe i tha: O Abdulkadër! A është Allahu i Plotfuqishëm apo jo?
Abdulkadri buzëqeshi dhe tha: Po, Ai është i Plotfuqishëm.
I dehuri e pyeti për së dyti: O Abdulkadër! A është Allahu i Plotfuqishëm?
Abdulkadri duke buzëqeshur tha përsëri. Po, Ai është i Plotfuqishëm.
I dehuri e pyeti për herën e tretë: O Abdulkadër. A është Allahu i Plotfuqishëm?
Këtë herë, Abdukadri filloi të qante, ra në sexhde dhe tha: Po, po, Allahu është i Plotfuqishëm, i Plotfuqishëm, i Plotfuqishëm.
Më pas, ai kërkoi prej nxënësve të tij që ta merrnin të dehurin, ta lanin, pastronin dhe ta trajtonin sa më mirë.
Nxënësit të shtangur nga ajo që panë e pyetën atë me habi se çfarë do të thoshte ky dialog i zhvilluar midis tij dhe të dehurit.
Abdulkadri tha: Herën e parë kur i dehuri më pyeti tha: A është Allahu i Plotfuqishëm që ta pranojë pendesën time apo jo dhe unë u përgjigja dhe thashë po. Herën e dytë, ai më pyeti e më tha: A është Allahu i Plotfuqishëm të më bëjë mua në vendin tënd dhe unë u përgjigja dhe i thashë po. Dhe herën e tretë, ai më pyeti: A është Allahu i Plotfuqishëm të bëjë ty në vendin tim? E kështu unë, fillova të qaj nga frika prej Allahut dhe prandaj thashë po, po, Allahu është i Plotfuqishëm, i Plotfuqishëm, i Plotfuqishëm. Rashë në sexhde dhe iu luta Allahut që mos të isha i sugurtë nga vetëmashtrimi, iu luta të më jepte shëndet dhe të më ruante nga e keqja.
Mësimi i nxjerrë: Mos u mashtro o njeri i dobët me pozitën, punën, dijen, shëndetin, pasurinë, forcën dhe pushtetin tënd!
