Jusufi (a.s) është futur në burg padrejtësisht megjithëse ai ishte në një dhomë të mbyllyr vetëm për vetëm me gruan e të plotfuqishmit të Egjiptit. Kushdo që dëgjon rreth vendit të ngjarjes – duke mos e ditur se çfarë ka ndodhur në të vërtetë – mendon dhe thotë se është krejtësisht e pamundur që midis tyre mos të ketë ndodhur diçka. Mirëpo e vërteta qëndron krejt ndryshe sepse Jusufi (a.s) ishte i pafajshëm. Nëna e besimtarëve, Aishja (r.a) hyri në Medine më vonë se karvani. Ai që e shoqëroi atë ishte Safuan ibn Umeje (r.a). Kushdo që dëgjon rreth shoqërimit midis Aishes dhe Safuanit do të thotë se midis tyre patjetër që ka ndodhur diçka. Këtë situatë e shfrytëzuan munafikët të cilët përhapën lajmin e rremë se midis tyre kishte ndodhur diçka. Një muaj rrjesht, nëna e besimtarëve, Aishja përjetoi një dhimbje të madhe në shpirt për shkak të opinionit të gabuar të njerëzve. Edhe Jusufi (a.s) përjetoi dhimbje për shtatë vite të tëra gjatë qëndrimit në burg, sakaq kushdo që ishte në pallat fliste keq për të.
Jusufi (a.s) u rrit dhe u edukua në shkollën e të jatit dhe prej tij mësoi se çfarë duhet të thonte në rast fatkeqësie: “Unë hidhërimin dhe pikëllimin tim ia parashtroj Allahut, e unë di për Allahun atë që ju nuk e dini.” Edhe nëna e besimtarëve, Aishja (r.a) është rritur dhe edukuar në shkollën e profetit Muhamed (a.s) dhe të profetit Jusuf (a.s). Ajo vazhdimisht përsëriste fjalët: “Unë hidhërimin dhe pikëllimin tim ia parashtroj Allahut, e unë di për Allahun atë që ju nuk e dini.” E Allahu i Madhëruar e shfajësoi atë duke shpallur ajete kuranore që vërtetojnë pafajësinë e saj, ajete të cilat do të lexohen deri në Ditën e Kijametit. Po ashtu, Jusufi (a.s) u shpall i pafajshëm para parisë së Egjiptit.
Rrëfenja të tilla të cilat janë përmendur në Kuran apo në historinë e Profetit (a.s) nuk janë treguar pa ndonjë qëllim. Ato janë treguar që njeriu të mësojë dhe mos të gjykojë veprimet e të tjerëve dhe mos bëjë analiza e komente të asaj që sheh pa ditur nijetet e atyre që i veprojnë këto veprime. Ky është një rregull i drejtë në marrëdhëniet që njeriu ndërton me familjarët, miqtë dhe dashamirësit. Dhe jo vetëm me ta, por edhe me armiqtë. Si për shembull me rastin e Usame ibn Zejdit (r.a) të cilin i Dërguari i Allahut (a.s) e dërgoi bashkë me një burrë nga Ensarët në një vend afër fisit Xhuhejne. Kur shkuan atje, ata të dy ndoqën një burrë për ta vrarë dhe kur e kapën, ai tha: “La ilahe il lallah”. Ensariju stopoi, kurse Usame (r.a) e vrau. Kur Usame (r.a) u kthye në Medine, i Dërguari i Allahut (a.s) e qortoi. Usame tha: O i Dërguar i Allahut! Ai e tha atë fjalë nga frika e armës. I Dërguari i Allahut (a.s) i tha atij një fjalë e cila u bë parim bazë në marrëdhëniet shoqërore me njerëzit: “A ia hape zemrën që ta dish se e tha nga frika apo jo?! A e vrave atë pasi tha: “La Ilahe il lallah”?! Usame tha: Ai (a.s) filloi t’i përsëriste këto fjalë saqë unë shpresova që unë mos të kisha qenë besimtar para kësaj dite.
Në jetën e tij, njeriu kalon situata të shumta, të cilat i gjykon nga jashtë ose në mënyrë sipërfaqësore. Në shumë raste ai i keqkupton ato që ndodhin dhe bën një analizë njerëzore, e cila është e destinuar të gabojë. Kjo nuk do të thotë se në botë nuk ka njerëz mashtrues e rrenacakë. Por nëse ne na lipset të japim gjykimin tonë për veprimet e dikujt, ne nuk do të arrijmë të japim vendimin e saktë derisa të vërtetojmë nijetin, fjalët dhe veprën e tij. Ne nuk duhet të gjykojmë vetëm veprimin e tij, sepse nuk është çudi që dikush të gabojë. Ajo që duhet të bëjmë është të shohim punët e mira dhe të këqija të tij, të bëjmë balancën midis tyre dhe pastaj të vendosim për kufinjtë e marrëdhënieve tona me të. Nëse punët e mira të tij janë të shumta, atëherë ato janë shkak që puna e keqe mos të merret për bazë. Allahu i Madhëruar thotë: “Me të vërtetë, veprat e mira i largojnë veprat e këqija.” Nëse ky rregull nuk do të ekzistonte, atëherë marrëdhëniet midis njerëzve nuk do të ekzistonin.
Ndoshta këtu me të drejtë lind një pyetje e rëndësishme: Përse mendimi i keq mbizotëron gjithmonë në marrëdhëniet me të tjerët? Përgjigja e kësaj është se burimi i mendimit të keq është shejtani. Objektivi i vetëm i Iblisit është të prishë marrëdhëniet: marrëdhëniet midis njeriut dhe Zotit, marrëdhëniet midis dy bashkëshortëve apo marrëdhëniet midis miqsh e shokësh.
Është shumë e rëndësishme për ty, që në momentin kur veprimi yt keqkuptohet, ti me patjetër duhet të kontaktosh dhe të bisedosh me atë që e ka keqkuptuar veprimin tënd. Sepse kështu ti arrin të sqarosh arsyet e veprimit tënd. Në shumicën e rasteve, një veprim i caktuar mund të ketë shumë interpretime. Ashtu sikurse morrëm për shembull rastin e Profetit Jusuf (a.s), nënës së besimtarëve, Aishes (r.a) dhe sahabit të nderuar Usames (r.a). Këto shembuj na mësojnë parimet e marrëdhënieve me të tjerët. Në rastin kur ndihesh keq për shkak të interpretimeve të gabuara të tjerëve kundrejt teje thuaj: “Hasbunallahu ue ni’mel uekil” që do të thotë: “Më mjafon Allahu, e sa mbështetës i mirë është Ai.” Në këtë rast, çështjen tënde ti ia ke parashtruar Allahut. E nëse ai që ta keqkuptuar është një i afërt apo mik i ngushtë thuaj: “O Zo, ndaj meje është bërë padrejtësi. O Zot, hapja zemrën atij që më ka bërë padrejtësi që ta shohë të vërtetën.”
Autor: Xhasim Mutaua
Përktheu: Elton Harxhi
